دارایی‌های سطح 2 دارایی‌ها و بدهی‌های مالی هستند که ارزش‌گذاری آنها دشوار است. اگرچه ارزش دقیق آنها را می توان بر اساس داده ها یا قیمت های بازار تعیین کرد، اما این دارایی ها قیمت گذاری منظمی در بازار ندارند. با استفاده از مدل های ساده و روش های برویابی می‌توان اندکی به ارزش دقیق دارایی های سطح 2 نزدیک شد. این روش ها از قیمت های شناخته شده و قابل مشاهده به عنوان پارامتر استفاده می کنند.
شرکت‌های سهامی عام موظفند برای دارایی‌هایی که در دفاتر خود نگهداری می‌کنند ارزش دقیقی تعیین کنند. سرمایه گذاران برای تجزیه و تحلیل وضعیت فعلی و چشم انداز آتی شرکت بر تخمین های ارزش این دارایی ها تکیه می کنند. طبق اصول ثابت شده حسابداری (GAAP)، برخی دارایی‌ها باید به ارزش فعلی‌شان ثبت شوند، نه بهای اولیه آنها. درنتیجه شرکت‌های سهامی عام نیز باید همه دارایی‌های خود را بر اساس این اصول ارزش‌گذاری و طبقه‌بندی کنند.
سه سطح مختلف دارایی توسط FASB ایالات متحده برای شفاف سازی ترازنامه شرکت ها معرفی شد. دارایی‌های سطح 2 طبقه‌بندی متوسطی هستند که بر اساس میزان حقیقی ارزش بازار محاسبه می شوند. دارایی‌های سطح 1، مانند سهام و اوراق قرضه، بسیار آسان ارزش‌گذاری می شوند، در حالی که دارایی‌های سطح 3 را فقط می‌توان براساس مدل‌های داخلی یا «حدس‌ها» ارزیابی کرد و قیمت‌های قابل مشاهده در بازار ندارند.
دارایی های سطح 2 باید با استفاده از داده های به دست آمده بازار از منابع خارجی و مستقل ارزش گذاری شوند. داده‌های مورد استفاده می‌تواند شامل قیمت‌های نقل‌شده برای دارایی‌ها و بدهی‌های مشابه در بازارهای فعال، قیمت‌های دارایی‌ها و بدهی‌های یکسان یا مشابه در بازارهای غیرفعال، یا مدل‌هایی با ورودی‌های قابل مشاهده، مانند نرخ بهره، نرخ پیش‌فرض، و منحنی بازده باشد.
نمونه ای از دارایی سطح 2، مبادله نرخ بهره است. در اینجا، ارزش دارایی را می‌توان بر اساس مقادیر مشاهده‌شده برای نرخ‌های بهره اساسی و حق بیمه‌های ریسک تعیین‌شده توسط بازار تعیین کرد. دارایی‌های سطح 2 معمولاً در اختیار شرکت‌های سهام خصوصی، شرکت‌های بیمه و سایر مؤسسات مالی است که دارای قدرت سرمایه‌گذاری هستند.
ورودی های قابل مشاهده در مقابل غیر قابل مشاهده
سرمایه گذاران و تحلیل گران گاهی اوقات برای شناسایی تفاوت بین دارایی های سطح 2 و سطح 3 دچار مشکل می شوند. اینکه یک دارایی یا بدهی در سطح 2 یا سطح 3 باشد به ورودی ها و اینکه آیا داده های بازار مورد استفاده در دسترس عموم است یا خیر بستگی دارد. به نکات زیر توجه کنید:
آیا ارزش توسط معاملات واقعی بازار پشتیبانی می شود؟
آیا قیمتی از خارج از سازمان به دست می آید و به راحتی در دسترس عموم قرار می گیرد؟
آیا ارزش گذاری در فواصل زمانی معین منتشر می شود؟
اگر پاسخ هر یک از این سوالات منفی باشد، ورودی ممکن است غیر قابل مشاهده و در نتیجه سطح 3 در نظر گرفته شود.
