هدف تورم فدرال رزرو رقم مثبتی است که به عنوان افزایش مداوم در سطح کلی قیمت کالاها و خدمات تعریف می شود. دلیل اینکه فدرال رزرو ارقام منفی را هدف تورم خود قرار نمی دهد این است که کاهش مداوم قیمت ها که به عنوان کاهش تورم شناخته می شود، می تواند حتی برای اقتصاد مضرتر از افزایش تورم باشد.

چگونه فدرال رزرو تورم را اندازه گیری می کند

معیار تورم ترجیحی فدرال رزرو، شاخص بهای هزینه‌های مصرف شخصی (PCE) است. برخلاف شاخص بهای مصرف‌کننده (CPI)، که بر اساس نظرسنجی از خریدهای مصرف‌کننده است، شاخص بهای PCE هزینه‌ها و قیمت‌های مصرف‌کننده را از طریق گزارشات تجاری مورد استفاده برای محاسبه تولید ناخالص داخلی (GDP) ارزیابی می‌کند.

فدرال رزرو همچنین به دقت شاخص خالص بهای PCE را زیر نظر دارد، که قیمت های مواد غذایی و انرژی را که معمولاً نوسان بیشتری دارند و در نتیجه کمتر منعکس کننده روند کلی قیمت هستند، محسوب نمی کند.

چگونه تغییرات در نرخ بهره بر تورم تأثیر می گذارد

وقتی فدرال رزرو با افزایش نرخ بهره خود به ریسک‌های تورمی بالا پاسخ می‌دهد، به طور موثر سطح risk-free را در سیستم مالی افزایش می‌دهد و عرضه پول موجود برای خرید دارایی‌های پرریسک‌تر را محدود می‌کند. برعکس، زمانی که یک بانک مرکزی نرخ بهره خود را کاهش می دهد، به طور موثر عرضه پول موجود برای خرید دارایی های پرریسک را افزایش می دهد.

افزایش نرخ‌های بهره نشان‌دهنده این احتمال است که بانک مرکزی به انقباض سیاست‌های پولی ادامه می‌دهد و انتظارات تورمی را بیشتر کاهش می‌دهد.

مشکلات استفاده از نرخ بهره برای کنترل تورم

سیاست‌گذاران اغلب به تغییرات چشم‌انداز اقتصادی با تاخیر پاسخ می‌دهند و تغییر سیاست‌های آنها نیز به نوبه خود، زمان می‌برد تا بر روند تورم تأثیر بگذارد.

به دلیل این تأخیرها، سیاستگذاران باید هنگام تصمیم گیری در مورد سطوح نرخ فعلی سعی کنند روندهای تورم آتی را پیش بینی کنند. با این حال، پایبندی فدرال رزرو به هدف تورمی خود را تنها می توان با آمارهای تورم قبلی سنجید.

بانک‌های مرکزی که تلاش می‌کنند روند تورم را پیش‌بینی کنند، با تحریک بی‌مورد تورم با نرخ‌های بسیار پایین، یا کند کردن رشد با افزایش آن‌ها، دچار اشتباه سیاستی می‌شوند.