مرحله 1: ارزیابی وضعیت فعلی
برنامه ریزی برای آینده مستلزم داشتن درک واضحی از وضعیت فعلی یک سرمایه گذار در رابطه با جایی است که می خواهد باشد. این امر مستلزم ارزیابی کامل دارایی‌های جاری، بدهی‌ها، جریان نقدی و سرمایه‌گذاری در مسیر مهمترین اهداف سرمایه‌گذار است. اهداف باید به وضوح تعریف و ارزیابی شوند تا بتوان هر گونه اختلاف بین استراتژی سرمایه گذاری فعلی و اهداف اعلام شده در آینده را شناسایی کند. این مرحله باید شامل توصیف واضحی در مورد ارزش‌ها، اعتقادات و اولویت‌های سرمایه‌گذار باشد که همگی مسیر توسعه استراتژی سرمایه‌گذاری را تعیین می‌کنند.
برنامه ریزی پرتفوی معاملاتی فقط یکبار انجام نمی‌شود، بلکه نیاز به ارزیابی ها و تعدیل های مداوم در طی مراحل مختلف زندگی دارد.
مرحله 2: تعیین اهداف سرمایه گذاری
ایجاد اهداف سرمایه گذاری بر شناسایی میزان ریسک-بازده سرمایه گذار متمرکز است. تعیین میزان ریسکی که سرمایه‌گذار می تواند داشته باشد و میزان نوسانی که سرمایه‌گذار می‌تواند تحمل کند، کلید تدوین یک استراتژی معاملاتی است که بتواند بازده مورد نیاز را با سطح قابل قبولی از ریسک ارائه دهد. هنگامی که یک نمایه ریسک_ بازده قابل قبول ایجاد شد، می توان معیارهایی را برای بررسی عملکرد پرتفوی معاملاتی تعیین کرد. پیگیری عملکرد پرتفوی معاملاتی با توجه به معیارها باعث می شود تا تنظیمات کوچکتری در طول مسیر انجام شود.
مرحله 3: تعیین تخصیص دارایی
با استفاده از نمایه ریسک-بازده، یک سرمایه‌گذار می‌تواند یک استراتژی تخصیص دارایی ایجاد کند. با انتخاب از بین انواع دارایی ها و آپشن های سرمایه‌گذاری مختلف، سرمایه‌گذار می‌تواند دارایی‌ها را به گونه‌ای تخصیص دهد که به تنوع بهینه دست یابد و در عین حال بازده مورد انتظار خود را کسب کند. سرمایه‌گذار همچنین می‌تواند درصدهایی را به انواع مختلف دارایی، از جمله سهام، اوراق قرضه، وجه نقد و سرمایه‌گذاری‌های جایگزین، بر اساس محدوده قابل قبولی از نوسانات برای پرتفوی معاملاتی خود اختصاص دهد. استراتژی تخصیص دارایی بر اساس تصویری از وضعیت فعلی و اهداف سرمایه گذار است و معمولاً با رخ دادن تغییرات زندگی تنظیم می شود. به عنوان مثال، هر چه سرمایه گذار به تاریخ بازنشستگی خود نزدیکتر شود، ممکن است تخصیص بیشتر تغییر کند تا تحمل کمتری را برای نوسانات و ریسک نشان دهد.
نمایه ریسک-بازده شما در طول سال ها تغییر می کند و هر چه به دوران بازنشستگی نزدیک می شوید از ریسک دورتر می شود.
مرحله 4: آپشن های سرمایه گذاری را انتخاب کنید
سرمایه گذاری های فردی بر اساس پارامترهای استراتژی تخصیص دارایی انتخاب می شوند. نوع سرمایه گذاری انتخاب شده تا حد زیادی به ترجیح سرمایه گذار برای مدیریت فعال یا غیرفعال بستگی دارد. اگر دارایی‌های کافی برای دستیابی به تنوع بهینه، که معمولاً بیش از 1 میلیون دلار دارایی است، وجود داشته باشد، ممکن است یک پرتفوی مدیریت شده فعال شامل سهام و اوراق قرضه باشد. پرتفوی های کوچکتر می توانند از طریق صندوق های دارای مدیریت حرفه ای، مانند صندوق های سرمایه گذاری مشترک یا صندوق های قابل معامله در بورس، به تنوع مناسب دست یابند. یک سرمایه‌گذار ممکن است با وجوهی که از طبقات مختلف دارایی و بخش‌های اقتصادی انتخاب شده است، یک سبد دارایی مدیریت غیرفعال بسازد.
مرحله 5: نظارت، اندازه گیری و تعادل مداوم
پس از برنامه ریزی پرتفوی معاملاتی، فرآیند مدیریت آغاز می شود. این شامل نظارت بر سرمایه گذاری ها و سنجش عملکرد پرتفوی نسبت به معیارها است. گزارش عملکرد سرمایه گذاری در فواصل زمانی معین، معمولاً به صورت فصلی، و بازنگری سالیانه ضروری است. یک بار در سال، وضعیت و اهداف سرمایه‌گذار مورد بررسی قرار می‌گیرد تا مشخص شود آیا تغییرات قابل توجهی رخ داده است یا خیر. سپس بررسی پرتفوی مشخص می‌کند که آیا تخصیص هنوز برای پیگیری نمایه ریسک-بازده سرمایه‌گذار مفید است یا خیر. اگر اینطور نباشد، می‌توان پرتفوی معاملاتی را مجدداً متعادل کرد، سرمایه‌گذاری‌هایی را که به اهداف خود رسیده‌اند فروخت و سرمایه‌گذاری‌هایی را خریداری کرد که پتانسیل صعودی بیشتری ارائه می‌دهند.
هنگام سرمایه گذاری برای اهداف مادام العمر، فرآیند برنامه ریزی پرتفوی معاملاتی هرگز متوقف نمی شود. همانطور که سرمایه گذاران در مراحل زندگی خود پیش می روند، ممکن است تغییراتی مانند تغییرات شغلی، تولد، طلاق یا مرگ رخ دهد که ممکن است نیاز به تعدیل اهداف، نمایه ریسک-بازده یا تخصیص دارایی داشته باشد. همانطور که تغییرات رخ می دهد یا شرایط بازار یا اقتصادی ایجاب می کند، فرآیند برنامه ریزی پرتفوی معاملاتی از نو شروع می شود و هر یک از پنج مرحله را دنبال می کند تا اطمینان حاصل شود که استراتژی سرمایه گذاری مناسب است.
